Toplumumuz değişiyor, hem de düşündüğümüzden, tahmin ettiğimizden çok daha hızlı. Klasik medya araçları bu hıza yetişemiyor. Bildiğimiz anlamıyla televizyonlar, radyolar, gazeteler yok olacaklar. Roman, hikaye, şiir yazarlarımız basılı kitaplarından vazgeçecekler ve hepimiz gibi sanal kağıtların mahkumu olacaklar.
Bu saydıklarımın hiçbiri benim yazma gerekçem değil.
Benim herkes kadar daha şahsi nedenlerim var.
Öncelikle düşüncelerimi en yakınlarım dahil kimseyle paylaşamıyorum. Çünkü anlaşılamamaktan, yalnız kalmaktan, aşağılanmaktan ve zaten kısıtlı olan sosyal çevremi kurban etmekten korkuyorum. Bir diğer sebebim de yazdığım yazıların hemen okuyucuyla buluşmasını istiyor olmam.
Haftalarca kafamı meşgul eden düşüncelerin yazıldıktan sonra sanki hiç aklıma gelmemiş gibi yitip gittiğine defalarca şahit oldum. Yazınca o klişe tabirle "kafam" boşalıyor.
Düşüncelerim öyle hızlı akıyor, beni öylesine tahrik ediyor ve kıstırıyor ki... Onların tahakkümünden, bıktırıcılığından ve daha da kötüsü çıldırtıcı etkisinden ancak böyle kurtulabilirim.
Yazıyorum çünkü varım. O düşünceler de var. O düşüncelerin varlığıyla varım ve onlarsız hiçbir şeyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder